Yapacak hiçbir şey yoktu, duyacak hiçbir şey yoktu, görecek hiçbir şey yoktu; çevremdeki her yerde zamansız ve mekansız bir hiçlik, bir boşluk vardı. Bir ileri bir geri yürüyordum ve benimle birlikte düşüncelerim de bir ileri bir geri gidip geliyordu. Ama düşünceler bile çevrelerinde bir şeye takılmadıkları zaman kendilerinin çevresinde dönüp giderler; onlar da hiçliğe doğru akıp giderler. İnsan orada sabahtan akşama kadar bir şeylerin olmasını bekliyordu fakat hiçbir şey olmuyordu. Hiçbir şey olmuyordu. İnsan bekliyordu, bekliyordu; insan düşünüyordu, düşünüyordu, insan başı çatlayana kadar düşünüyordu. Hiçbir şey olmuyordu. İnsan yalnız kalıyordu. Yalnız... Yalnız...

Arunas Modern KlasiklerKitabı okudu

Satranç Stefan Zweig

Nur

@Bookloverfox·

3y

Tek bir fikre takılmış olan insanlar hep beni büyülemiştir. Çünkü bir insan kendisini ne kadar katı bir şekilde sınırlar içerisine hapsederse ebedi olmaya o kadar yaklaşır.

Arunas Modern KlasiklerKitabı okudu

Satranç Stefan Zweig

Reklam