Tolstoy’un Anna Karenina’ya giriş cümlesini alıntılayarak başlıyor kitap.
‘Bütün mutlu aileler birbirine benzer,
Her mutsuzluğun hikâyesi ise kendine özgüdür.’
Öncelikle belirtmeliyim, burada edebî bir eser değil; Türkiye ve Osmanlı arşivlerinin tozlu rafları karıştırılarak, yaşayanların ağzından dinlemek için dünyanın öbür ucuna yollar tepilerek, her konunun bilir kişisinden alınan bilgiler derlenerek büyük emeklerle ortaya çıkarılmış; işin ustalarının ve söz konusu savaşları, sürgünleri, kayıpları ve acıları bizzat yaşamış savaş çocuklarının ağzından kaleme alınmış bölümler içeren, enfes bir araştırma-tarih eseri var.
Bize emanet kalan o çocukların tarihini, ülkemiz yönetimlerinin bu çocuklar için neler yaptığını, dünyanın güçlerini, haritalarını değiştiren o savaşların geride bıraktığı çocukların ruhunda yaptığı tahribâtı merak ediyor musunuz?
Ah o çocuklar!
Bu eser, size bir öksüzün gözlerine baktığınızda onun hissettiklerini hissetmenizi sağlayacak hacimsiz bir varlık görevi görüyor.
Okuduğumda anladım ki bir savaş çocuğunun başına gelebilecek en kötü şey değil; en güzel şey; ölmekmiş.
İşte bu çocukların kaderini değiştirmek için sihirli dokunuşlar yapan o kanatsız meleklerle tanışacaksınız bu kitapta.
Benim gibi tarih âşıkları için yeterinden fazla doyurucu, ayrıca edebî endişesi olmamasına rağmen bu konuda da gayet hayranlık uyandırıcı bence.
1K platformunda kayıtlı olmayan bu kitabı, benden sonra daha bir çok tarihseverin okumasını umarak; isteğim doğrultusunda eklendiği için çok teşekkür ediyorum.
