Serinin 3 numaralı ve bana sorarsanız en heyecanlı kitabıydı şimdiye kadar. Sonya yani kitapta en sevdiğim, aşkına sadık olan Nikolay’ın sevdiğinin Nataşa’ya destek olması ve onun yanında yer alması güzeldi. Böyle olumlu şeylerin hastasıyız bizler de işte. Çünkü bir geri çekilme esnasında Rusya’nın bırakacağı ve Fransa’nın eline geçmesi muhtemel bir toprakta Mariya adındaki bir kız görülüyor ve benim bir numaralı adamım Sonya’ya bir söz verdiğini hatırlayarak ne şart altında olursa olsun hiçbir bahaneye sığınmadan kendi yoluna gidiyor. Sonrasında Nikola sevgim bitti arkadaşlar.
Bunun yanında yaklaşan bir tehlike ve Napolyon ile yapılacak karşılaşma için de kitaptan bahsedilmeye başlanıyor ki aslında bu cilt adeta Napolyon için yazılmış desek yeridir. Napolyon’un alışkanlıklarına kadar öyle detaylı bir inceleme var ki yani tahmin etmiş olsa bile çok iyi tahmin etmiş gerçekten de. En son çay almaya giderken sana da getireyim mi demiştim şakasına. Evet, Napolyon’a sordum evet.
Kitapta bir diğer önemli konuysa savaşın gerçekleşmesi (önceki kitapta bunu tahmin etsem de zaten tahmin etmemek saçma olurdu) ve savaşın neticelerinin anlatılmasıydı. Ateş Düştüğü Yeri Yakar şeklinde bir cümlemiz vardır. Tam olarak bu durumu açıklıyor. Kaybolan, yok edilen insanlar; yaşanan acılar, dramlar derken. Kötü yani iyi bir tarafı yok işte. Üzülüyor insan.
Dördüncü cilde geçerken biraz daha umutluyum. Bir takım yaşanan sorun ve sıkıntılar yani savaş sonrası tasvirlerinin olacağını düşünsem de daha çok bir yenilenme bir ayağa kalkma süreci göreceğimi düşünüyorum. Bakalım ne çıkacak karşımıza. İyi okumalar dilerim..
