İnsanoğlu başına geleceklerden asla kaçıp kutulamaz!İster korkudan titresin,ister bağırsın,ister ağlasın,isterse de kendini yere atsın,çığlık koparsın,yalvarsın,yakarsın;oysa şansına bir mermi düşmüşse,ondan kurtulması imkansız!İnsanoğlu en fazla bir dönem için yaşar;ikinci dönemi istemeye hakkı yoktur!Madem düşman bize saldırdı,demek ki ona bir şeyleri kanıtlamalı,dünyanın kaç bucak olduğunu göstermeliyiz!Fakat sen ona göstermezsen,muhakkak o sana gösterecektir.(s.292)
Evettt...Simonov'un üçlemesinin(Savaş Günleri,Savaşsız Yirmi Gün,Albay'ın Aşkı) ikinci kitabı da böylece son bulmuş oldu.
Yolum; savaşa,aşka,sevgiye,yoksulluğa,ihanete, cesarete,yalnızlığa,evlat acısına,evlat hasretine,ayrılığa,hırsa kısaca insana ait ne varsa ona düştü.
Savaş son hızıyla devam etmekte ama artık Naziler General Kış'a takılmış durumda ve yoldaşlar amansız karşı saldırılarına başlamış vaziyetteler ve yavaş yavaş güzel haberler cephe gerisine yansımaya başlamış durumda ama biz bu eserde savaştan uzakta bazen Taşkent'in buz tutmuş sokaklarında bazen de Tiflis'in çamur ve kar tutmuş yollarında Lopatin'in hayatındaki karelere tanık oluyoruz.Onu bir baba,aldatılan bir eş,aşık olan bir adam,görevini yerine getirmeye çalışan dürüst bir insan olarak ama en önemlisi yalnız olarak bir daha tanıyoruz.
Savaşın olduğu yerde insana yer olmadığına her hayatın bundan muhakkak nasibini aldığına her sayfada tekrar tekrar şahit oluyorum.
Sağlıkla kalın... İyi okumalar...
