Secdede Son Nefes

Medine’de, birkaç kez Peygamber (a.s.m.) Mescidi’nde kendisini görmüştüm. Ama ayağa kalkamayan bir insanın buralarda olmasına ihtimal vermediğim için, her halde benzettim diyerek üzerinde durmamıştım. Şimdi her şeyi daha iyi anlıyordum. Vücudu yatağa mahkûmdu ama gönlü ve ruhu kâinatın en derin sırlarının içinde geziyor, Rabbimin çok özel ikram ve ihsanlarına mahzar oluyordu. Kaç defa yalvarmıştım Yüce Allah’a... “Ömrümü sağlıklı, zengin, aklı bozulmuş ve kalbi kararmış bir insan olarak geçireceğime bu hanım gibi yatağa bağlı ama senden başka yâri olmayan bir ruhla geçirseydim” diye.

H•

Biliyorum ki, Efendimize aziz bir komşu olan Mustafama layık olmanın yolu budur. Bu nedenle de ömrümü bu şekilde tamamlamak için seccademi gözyaşlarımla sulayarak, Rabbime yalvarıyorum. Ve her an kapımı açacak o esrarengiz misafirimi bekliyorum. Gel artık Azrail meleği... Ne olursun gel... Çok bekletme, götür beni hasretlime... Dinsin şu içimin yangını... Çok özledim... Ölürcesine...

Reklam

H•

Rabbim benim de nefesimi secdedeyken al.

H•

Rabbim, korumasız ve çaresiz kullarını kimseye bırakmaz, bizzat kendisi korur.

H•

Bana hayatımın en büyük dersini veren bu ana kızın, en zor durumda olduğum bir anda ulaşan mesajları, bir kere daha beni en büyük koruyucunun Rabbim olduğu gerçeğine yöneltmişti.

H•