"Gerçekten de insanların çoğu, her ne kadar bunun açıkça farkında olmasalar da, kalplerinin en derininde düşünceye hayatlarında mümkün olduğunca az yer vererek idare etme kararındadırlar ve bu onların davranışlarına yön veren en önemli düsturdur, çünkü onlar için düşünme en zahmetli yüktür."
Böyle başlamış kitaba Schopenhauer. Yine sanki yanıbaşımda yaşıyormuş, benle beraber dünyayı gözlemliyormuş da öyle yazıyormuş hissine kapıldım. Yüzyıllar öncesinden gelen bu sarışın hayaletin bu kadar doğru idrakinin olması şaşılacak şey.
"Sıradan insanın bilinci elbette aynı türden değildir, ama yine de ona yakın bir mahiyete sahiptir, çünkü onun eşyayı ve dünyayı kavrayışı da esas itibariyle özneldir ve baskın biçimde içkin kalır, O dünyadaki şeyler kavrar, fakat dünyayı değil; kendi eylemlerini ve ıstıraplarını kavrar, fakat kendisini değil."
O kadar katıldığım bir kitap oldu ki, etkisi uzun üredir düşündürüyor beni. Nihayet, dışarıdaki gürültüden konsantrasyonum bozulunca sıkılıp yazmaya karar verdim. Schopenhauer'ın insanları acıması Nietzsche'ninki gibi değildir, Schopenhauer insanlardan nefret etmez, sadece büyük ölçüde tiksinir. Onları bu halleriyle kabul ettiğinden artık fazla sorgulamaz, kitaplarını yazar ve gözlemlemeye devam eder. Onu da ancak onun seviyesindekiler idrak edebilir; tıpkı kendisinin belirttiği gibi. Zaman zaman yine alıntılar yapacağım.
