Seçme HikayelerAnton Çehov

"Lütfen beni yalnız bırakın. Ben dürüst bir adamım ve sizin gibi beyefendilerle konuşmak istemiyorum. Sinsi insanları sevmem!"

İnsanlar yüksek sesle konuşmaktan, mektup göndermekten, arkadaşlıklar kurmaktan, kitap okumaktan, yoksula yardım etmekten, insanlara okuma yazma öğretmekten korkar olmuştu...

Puşkin'in dediği gibi:
"Bizi mutlu eden hayal, bin tane gerçekten daha tatlıdır."

'Pek çok mutlu insan olmalı.' diye düşündüm. Bu ezici bir güç manasına geliyor! Hayata bakıyorum; güçlülerin kibirini ve tembelliğini, güçsüzlerin önemsizliğini görüyorum; her yerde korkunç bir sefalet; nüfus yoğunluğu, ayyaşlık, dolandırıcılık ve iki yüzlülük var. Diğer yandan evlerde sokaklarda bir sükunet hakim; kentimizde yaşayan beş bin kişiden biri bile bunlara karşı çıkmıyor. Yiyecek almak için pazara giden insanları düşünün; gün boyu yerler, geceleri uyurlar, boş konuşurlar, evlenirler, yaşlanırlar, ölülerinin ardından dindarca mezarlığa yürürler; fakat hiçbiri acı çeken insanları görüp işitmez ve hayatın korkunçluğu bir yerlerde, sahne arkalarında sürüp gider. Her şey sessiz ve sakin. Buna muhalif olan tek şey, istatistiklerin sessiz protestosu; çıldıranlar, alkolikler, açlıktan ölen çocuklar... Biz de bunun böyle olmasını istiyoruz; bir insanın mutlu olduğunu hissetmesi için mutsuzların dertlerini sessizce çekmeleri gerekiyor. Bu genel bir hipnoz. Her mutlu adamın kapısında eli çekiçli bir olmalı ve ona mutsuz insanların da olduğunu hatırlatmalı. Ne kadar mutlu olursa olsun, hayat er ya da geç ona da bir gün pençelerini gösterecektir. Onun başına da bir talihsizlik, hastalık, yoksulluk geldiğinde onun şimdi kimseyi görüp duymadığı gibi kimse de onu görüp, duymayacaktır. Fakat eli çekiçli biri yok ve mutlu insanlar önemsiz günlük telaşlarıyla yaşamaya devam ediyorlar. Rüzgarda hafifçe titreyen kavak ağacı gibiler, onlar için her şey yolunda.

Henüz genç, sağlıklı ve varlıklıyken asla iyilik yapmaktan vazgeçme! Mutluluk kalıcı değildir, olmamalı da zaten, hayatın bir amacı veya anlamı varsa bunlar bizim küçük mutluluklarımızda değil, mantıklı ve büyük şeylerdendir. İyilik yapın!

Bir insan bir fikre saplandı mı onun için yapılabilecek bir şey kalmamıştır.

"İnsana evinin duvarları bile iyi gelir ".