Zeze ; kalbi büyük , kendi küçük çocuk.
Kitabın her bölümünü bitirdiğimde kalbim burkuldu. Evet ' kalp burukluğu'.
Bir çocuğun hayal dünyasını anlamak ilk başta zor gelse de , zeze yi okurken içimdeki çocuk onunla arkadaş oldu. Onu anladı , sevdi , onunla hayal kurdu , hayvanat bahçesini onunla gezdi , şeker portakalına onunla sarıldı. İçimdeki çocuğu hatırlattı bana.
Merhameti, buna bağlı olarak şefkati öğretti.
Hayatımda kaybettiğim, değer vermem gereken bir çok şeyi gösterdi bana zeze.
Bu kitabın yeri ben de zaten başkaydı ama şimdi , okuduktan sonra daha da başka bir yeri oldu.
Yüreğindeki çocuğu hala seven ve sahip çıkan herkesin okuması gereken. Ama bir çırpıda değil ; onu anlayarak , onunla hayal kurarak , onunla dayak yiyip , onunla yoksulluğu tadarak.. bazen kaybederek ama en büyük şeyi , anıları , büyümeyi kazanarak...
Zeze adını unutmayacağım..
