Bir mısranın ardına takılıp, okuduğum pek çok şiir kitabı oldu. İçinden bazıları kıymetli vaktimi verdiğime değerken, pek çoğu da vaktimi aldığıyla kaldı. Özellikle çeviri şiir kitapları için söylüyorum bunu, belki de hiç okumamakta fayda var. Bu kitabın peşine de;
''Bir şair gördüm, konuşurken,
bir zambağa "siz" diyordu.''
mısrasıyla takıldım. Günler sonra bu mısraya;
''Bir şair gördüm, hitâben zambağa diyordu: Siz.''
şeklinde çevrilmiş haliyle denk geldim. Arada bana göre dağlar kadar fark var. İlkinde bir yumuşaklık, akıp giden bir ahenk var. İkincisinde ise duraksamalarla, kesik kesik giden bir anlam. Bunda devrik cümle kullanımı da etkili tabi ki, ama bütün kitabın bu kasılmış çevirisi o kadar yorucuydu ki, hiçbir mısradan zerre etkilenemeden, duygusallaşamadan, dilin güzelliğine, anlamın hoşluğuna kapılamadan, ittire kaktıra en sonunda kitabı bitirdim. Kitabı Ayrıntı Yayınları'ndan okuyacak herkese böyle gelecektir diye yorumlamıyorum. Ben sevmedim. Şair doğayı seven, bu yüzden kitaptaki birçok şiiri pastoral temalı kaleme alan, şahit olduğu her şeyi şiire döken bir yapıya sahip. Kendi dilinde belki de çok hoş, romantik şiirlerdir. Ama benim için bir tür işkence gibiydi. Arada birkaç mısra, bir tane de şiiri beğendim ve nihayet bitti.
Geriye dönüp baktığımda çeviri şiirlerden sadece Annabel Lee aklımda. Çevirmeni her yerde ayrı yazıyor, bu yüzden her kimse saygıyla anıyorum.
Suyun Ayak Sesi kitabıyla tanıdığım İranlı ressam ve şair Sohrab Sepehri'nin sekiz kitabının birleştiği eser.
Doğa, aşk, özlem şiirlerinde büyük yer edinmiş şairin.
Okurken ressam oluşunun şiirlerine de yansıdığını göreceksiniz. Yaptığı tamlama ve benzetmeler dizelere güzel bir hava katıyor.
Çevrilirken ahengi bozulmuş ve anlamsız gelen şiirler yok değil. Bu yüzden bazı şiirleri tekrar tekrar okudum. Buna rağmen okunması gereken yabancı şairlerden birisi olduğunu düşünüyorum.
İyi okumalar.
