Hayranı olduğum Zola'nın kısacık fakat sarsıcı uzun öyküsü Sel. Konusunu 1875'te Toulouse şehrinde yaşanan sel faciasından alan hikayesinde yazar çiftçilik yapan varlıklı bir ailenin bu afetle karşılaşmasını ailenin en yaşlı üyesi büyükbaba Louise Rouben'nin gözünden aktarıyor.
53 sayfalık bir hikaye de olsa Zola yine her zamanki bilim insanı bakış açısını korumuş ve belli ki karakterler üzerinde hep yaptığı gibi bu kez de çok çalışıp altyapılar oluşturmuş. Bunu kitabı 1 saatte bitirmenize rağmen karakterler hakkında net fikirleriniz oluşmasından anlıyorsunuz.
Yarattığı tüm mal varlığını dişiyle tırnağıyla kazanmış olan büyükbaba Louis ve beraber yaşayıp çiftçilik yaptıkları kardeşleri, oğlu, gelini ve torunlarından oluşan geniş ailesi, torunu Veronique'in nişanlısı Gaspard'ı konuk ettikleri mutlu bir akşamüzeri yakalanırlar sel faciasına.
Zola yine müthiş tasvir yeteneğiyle facianın her anını gözlerimiz önüne seriyor. Öyle ki yıkımı, koca bir köyün, insanların, hayvanların ve evlerin sular altında kalışını oradaymış gibi izliyoruz okurken. Afet sürerken ailenin her ferdinin korkuları, tepkileri ve çabaları her karakterde özgün bir halde ilerliyor. Hepsini ayrı ayrı kafanızda resmedebiliyorsunuz. Ki bu kısalıkta bir hikayede bunu sağlayabilmenin çok büyük bir başarı olduğunu düşünüyorum.
En etkilendiğim kısım ise, Gaspard'ın sevgisinde sadakati ve Pierre'in fedakarlık anları her ne kadar çok vurucu olsa da, Marie'nin o eşsiz teslimiyeti oldu. Gözümde bir Ophelia imgesi canlandırdı o veda anı.
Bu kısa ama çok çarpıcı öyküyü okumanızı tavsiye ederim.
