Cengiz Aytmatov'un, kitaplarında tabiatı, olayları anlatırken yaptığı betimlemeler, dildeki doğallığı, hikayelerinin akışı bana Yaşar Kemal'i hatırlatır. İkisininde kaynağı aynı gibi...Tasvirler o kadar iyi ki, kitabı bitirdikten sonra hikayede geçen, görmediğiniz Tian Şan, Isık Gölü, Dolon geçidini tanır, zihninizde rahatlıkla canlandırabilirsiniz.
Cengiz Aytmatov'un kitapları genelde hüzünlü, buruk bitiyor. Selvi boylum al yazmalım da böyle bir hikaye. Kitap, filmle birebir. Ama, filmi daha da anlamlandırabilmek için, kitabı muhakkak okumak gerekir. Çünkü, en nihayetinde filmlerde de başka birinin yorumladığı, anladığı, hayal edebildiği kadarı bize gösterilir. Kitapta, filmde olduğu gibi Aysel(Asya)'in iç sesini, duygularını tam olarak anlatmıyor. Daha çok İlyas ve Baytemir(Cemşit)'in iç dünyası ve yaşadıklarına yer veriliyor. Film, Aysel(Asya)'in neden İlyas'ı seçtiğini anlatır gibi. Aslında filmden hafızalarımıza kazınan meşhur "Sevgi, emektir!" mottosu, senarist Ali Özgentürk'ün yorumudur. Yoksa kitapta böyle bir cümle geçmez. Bence senarist kitabı çok iyi yorumlamış. İyi ki Ali Özgentürk, Türkan Şoray'ın filmin finalinde Aysel(Asya)'in Baytemir(Cemşit) değilde, İlyas'ı seçmesi için senaryo değişikliği ısrarını dinlemedi. İyi ki hikayeye sadık kalındı.
