Kitabı elime ilk aldığımda açıkçası biraz korktum.Beni içine çekebileceğinden şüpheciydim.Ama sandığımın aksine kitap beni o kadar çok içine çekti ki.En sevdiğim kitaplar içine girdi.Asel'in çaresizliğini,içindeki savaşları öylesine hissettim,öylesine benimsedim.Sanki biz Asel'iz.Ve o durumdayız.Belki bir yerlerde Asel olacağız.Fakat böyle bir durumda ne yapmamız gerektiğini,kalbimizin mantığımıza yenik düşmemesi gerektiğini biliyoruz.Eğer böyle bi durumda kalırsak kalbimizi arka plana atıp beynimizle hareket etmek zorundayız.İlyas,Asel'i çok güldürdü,yaşama tutundurdu,belki de ömrü boyunca mutlu olamayacağı kadar mutlu etti onu.Ama onun mislini aldı ondan.O gülüşlerin yerini onun bıraktığı acılar aldı.Gülümseyen,neşeler saçan kadın yerine baştan aşağı acıyla dolmuş bi kadın çıktı karşımıza.Asel,her şeyin sevgiyle olmayacağını,yetmeyeceğini anladı.Hem belki de sevgi bu değildi.Baytemir onu İlyas kadar güldüremedi,belki de hiç gülmeyecek o kadar.Ama Baytemir,tek damla gözyaşının akmasına izin vermedi.Onda yeni yaralar açmak yerine olan yarayı hep kapamaya çalıştı.Eğer bir gün Asel olursak;yüreğimizi dağıtıp,parçalayıp gideni,İlyas'ı ,değil de sevginin arkasında duran,sahip çıkan,üzmeyen,ağlatmayan Baytemir'i seçeceğiz.Gözümüzü kör edene değil,kalbimizi sapasağlam bırakanın yanında kalacağız.
Sahiden sevgi neydi?
Emekti.
