İçerik elementlerinin incelemesinden çok, bu roman serisini (kıyamet senfonisi ve dallas) türdeşleri “comicbook” ‘lar ve “graphic novel” ‘lar dan ayırıp bir “artsy novel” yapan elementlere değineceğim.
Her ne kadar hikayesi ilk sayılarda klasik bir süper kahraman tamlaması gibi gözükse de, -özellikle x-men vari- ana kurgu ve yazım karakterlerin özel güçlerinden, şiddetli iyi-kötü çatışmalarından ve fantastik kostümlerden çok, bir sürece odaklanıyor; aile draması ve saf kötülüğün benliksiz tezahürü. Basit ve öz olarak bu iki olgunun biraz olağanüstü, biraz süper kahraman vari bir Dünyada ki sürecini anlatıyor.
Her ne kadar bir Shaun Tan veya Fàbio Moon yoğunluğunda bir insan ve yaşama dair elementler ve anlatılar bulundurmasa dahi; “keşke her süper kahraman anlatısı böyle olsa” dedirtiyor.
Romanın çizimlerini ise sıkı bir Gabriel Bà hayranı olarak beğendim. Çok fazla pastel renk kullanmaması ve realistik konsept tasarımlarından uzaklaşıp daha yumuşak karakter tasarımlarına gitmesi hikayeyi bir hayli pekiştirmiş.
Uzun lafın kısası, ben çok beğendim. Çok fazla çizgi roman/grafik roman tecrübeniz olmasa dahi alınıp okunacak, unutulup tekrar okunacak bir “sanat eseri” olmuş.
