Öhöm. Dünyadan el çeken konuşuyor:
" Tanrı' dan beni tanrıdan kurtarmasını diliyorum." diyecek kadar çelişkilerle dolu bir filozofu dönüp dönüp okuma isteğini bastıramayan kendime sövgülerle...
Sanırım sevgili Nietzsche' in dürüst yanını seviyorum. Her şeye rağmen dürüst bir filozof o ve çıkarsız ve ayrıca korkusuz.
Alışık olduğumuz tarzı ile filozofumuz birilerine iğne sokarak, yanlış inanışlara hakaretleri ile ve tabiki çokça tanrıya dokundurmaları ile " of gene mi Nietzsche " dedirtecek bir eser koymuş ortaya.
Şen midir bilim ? Ben bilimin bir etkisini eserin bütününde çok fazla hissedemedim. Daha çok cahilliğe hakaretlerle dolu olduğunu söyleyebilirim.
Haksız mı peki, oldukça haklı.
Ama haklı olduğu kadar haksız noktalarını kabul edemediği için anlaşamıyoruz kendisiyle.
Anlaşamadığım yazarları inadına okumak gibi tuhaf bir huyum vardır. Ve kendisini okumaya devam edeceğim. Kendime ve tüm tabulara inat.
Eser yer yer uzun yazılardan, yer yer aforizma türünde yazılardan oluşuyor.
Bütüne bakılınca filozoflar, şairler, yazarlar ve tanrılar tek tek Nietzsche' in gazabından nasibini alıyor.
Tüm bunlara rağmen neden mi okuyorum?
" Ulaştığı gerçeğe inatla yapışıyor. Ama buna ' inançlılık ' diyor. " Sy: 156' da bahsi geçen kişi olmamaktır niyetim.
Ve elbette tavsiyedir. İnatla inancı karıştırmamak adına.
