Bu metin Azerice dilinden otomatik olarak çevirilmiştir. Orjinali Göster
Bir gün mahallesinde tanıştığı kıza aşık olan genç adam bu yolun yolcusu olur, karşılıksız aşk yaşar, acı çeker, yorulur, düşer, durur, yeniden yoluna devam eder, yine düşer, yeniden kalkar. ve bu kısır döngü devam ediyor. Bu yolda ne kadar dörtnala yürüse de sevdiğinden olumlu bir yanıt alamaz. Çareyi yazarak bulur, çaresi olmayan yarasının iyileşeceğini umar. "Bunları yazabildiğim için bile o kadar mutluyum ki, bu kadar şeyi içimde tutamadım"; (s.96) - diyor. Tekrar tekrar "hayır" demek cevabını alan yazar umutsuzluğa kapılmamış, belki sevdiği kız okusun, belki ufacık bir ışık belirsin, yanan yüreğine su serpsin diye son çare olarak bir kitap yazmıştır. Yazar sevdiğinden ayrılamaz çünkü onun duygularında "daha derinden gelen ve çok yüksek seviyelere ulaşan duygular" vardır. (s. 56). Çünkü "Bir mektuptan çok bir kitapla hatırlanacağımı düşündüm" (s.138) tesellisi var. Ve umutlu, hâlâ umutlu... Filozof Nietzsche şöyle yazmış: "Umut kötüdür, acıyı uzatır". "Okuyasın diye yazdım" kitabın yazarı "Seni o kadar seviyorum ki sana kitap yazacağım!" (s. 139) der ve umut etmekten yorulmaz, acıları kabullenir ve sevgilisini bekler...
Yazının devamı: https://www.ceylanmumoğlu.com/article/enes-unal-sen-oxuyasan-deye-yazdim 