Yine muhteşem bir kitabın yorumuyla geldim.
Güneş Demirel kitapları insanda bağımlılık yaratıyor. Bir kitabını okuyunca ara vermeden arka arkaya hepsini okumak istiyorsunuz.
Sen Yokken yine çok severek okuduğum kitaplardan oldu. Güneş abla ne yazsa bana öyle bir dokunuyor ki her duyguyu, her yaşananı ta içimde hissediyorum.
Bu nasıl güzel bir anlatım nasıl güzel kurgudur. Karakterlerin hepsi mi kalbime yerleşir... Çok güzeldi.
Kitabı okurken aslında baştan ne olacağını anlıyorsunuz ama sizi bu kadar etkileyeceğini ve size böyle dokunacağını da hissediyorsunuz. Kitap öyle akıp gidiyor ki ne zaman bittiğini anlamak mümkün değil.
Çiçek ve İpek... nasıl güzel arkadaşlık o öyle. Başlarına gelenler, onca acı... Her sahnelerinde kahroldum.
Kerem, deli dolu ve ani çıkışları olan bir adam. Kızdım mı? Evet. Ama pişmanlıkları o kadar gerçekti ki ister istemez seviyorsunuz onu. Ayrıca kızına olan sevgisi, bağlılığı... Her bir kelimesini hissettim okurken.
Çiçek’le yaşadıkları, İpek’le Kerem’in ilişkilerinin adım adım gelişmesi her şey o kadar güzel ve dozundaydı ki tek bir keşke çıkmıyor ağzımdan.
İpek okuduğum kalbi en güzel kadın. Üzerine geçecek birini tanımıyorum gerçekten.
En değerlisini hayatında en değerlisine emanet eden bir kadın, ve bu emanete sahip çıkan başka bir kadının bu yolda ilerlerken başına gelenler...
Ah, valla çok şey söylemek istiyorum ama ağzımdan sürekli çok güzel çıkacak. Her daim favorim Seni Severken olacak ama Güneş ablanın okuduğum 4.kitap oldu ve hiç biri beni hayal kırıklığına uğratmadı.
Kesinlikle tavsiyemdir. Okuyun.
