Veysel tek kelimeyle büyük bir insandı. Kör olması da büyük bir şanstı. Her şeyi yürek gözüyle görüyordu. Yüceliği oradan geliyordu biraz da. Görmediği şeye laf yetiştiriyordu. Çiçekleri görmez çiçekleri anlatır, laleyi görmemiş laleye laf eder. Bir de dizelerin arasına olgular, hikâyeler yerleştirir. Veysel'den sonra öyle muhabbetler olmadı. Zaman zaman değişik ozanlar güzel vurgular yaptılar ama bir Aşık Veysel bir daha çıkmadı.
(NEDİM OYTAM)