Ezgin Kılıç, geçen seneden beri kitaplarını okumayı hayal ettiğim yazar. Dedim ya bu aralar böyle kitaplara ihtiyacım var diye. Dayanamadım. Aslında iki hafta sonra hem okuyup hemde ağlayacaktım. Dün akşam alıntıları okurken ağlamıştım çünkü. İnsan sevince tuhaf oluyor. Ve de sesini bile duymadan yaşadığını bilerek seviyorsa daha farklı.
Kitapçıya girdim, raflara baktım göremedim ilk başta. Görevliye kitap var mı diye de sormak istemedim. Korktum ' kalmamış maalesef' demesinden. Sonra tekrar baktım ve o an mutlu oldum gözlerim doldu.
Kitabı okumadan önce karar verdim benim içimden geçen cümleleri, beni anlatan cümleleri işaretleyeceğim. Elime bir fosforlu kalem bir de kitabı aldım. İlk dakikada cümleleri çizmeye başladım. O kadar güzel beni anlatmış ki yazar. Yaşadığım acıları, hüzünleri, her şeyi. Hem okudum hem çizdim. Üzüldüm, canım acıdı, kalbim paramparça oldu. Üç tane fosforlu kalem bitirdim. Aslında işaretleğim bölümleri okusa sevgime inanır belki de.
Keşke daha önce okusaydim demeyeceğim. Daha önce okusaydım eğer bende iz bırakmazdı kitap. Bu kitabı kitaplığımda gördükçe O gelmezdi aklıma. İyi ki şimdi okudum. Ve her kelimede onu ne kadar özlediğimi farkettim. Kokusunu hiç ciğerlerim dolana kadar içime çekmedim, karşılıklı oturup konuşmadık, gözlerine bakmadım hiç, sesini her duyuşumda kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Artık sesi de yok. Bir kaç fotoğraf ile seviyorum onu. Ve özledim.
Senden Sonra " yani ayrılık acısı, kanayan yer üzerine yazılmış, özlü söz 2-3 sayfalık İsyan, ağıtlar... Eğer lise yıllarında ilk aşkından ayrılmış bir genç olsaydım bu kitabı okurken acısını yaşar belki ağlayabilirim. Sahi gerçekten bu kadar sevip acı çeken var