Bir yerde okumuştum. Kedileri seven kadınlar yalnızlıktan korkarmış. Köpekleri ise aslında güvende hissetmek istediklerinden severlermiş. Ben filleri severim bilirsin ve bir fil, kalbi kırıldığında ölebilirmiş.
Yüzünü çizemem ama yazmak istedim..
Kaşların diyorum,
gözlerindeki masumiyeti andırıyor biraz inince.
çatıldığında ateşi.
sonra dudakların,
kendı halınde çocuk,
bana bulayınca adam oluyor.
Olmadı.
Olmasın.
Tamam, olmasın.
Razı olmak, sevmenin getirdiği en berbat sorumluluk hissi.
Olmadı mı? Tamam olmasın sevgilim.
Olmadık, olmayalım tamam…
Haydi de, gel de olmayalım…
Kurban olayım bakma öyle.
Bakma işte.
Ya gözlerim küçülüyor karşında,
Ya da ellerim nereye saklansam diye bana soruyor durmadan.
Utanırım, bakma öyle bana iste.
Beni gör ama bana bakma.
Söyle ama konuşma.
Gel ama gitme.
Olur mu?
Bir adam var her şeyden sakinliğim.
Bir adam var delirircesine sevdiğim, ölürcesine hasret çektiğim, çılgıncasına mutlu olduğum.
Bir adam var evet, bebeğimin babası olmasını iple çektiğim.
Var mi gerçekten?
Yokluğunda yok olur muyum?
Olmam yine de.
Onsuz da olurum.