“Karıncanın birine sormuşlar, “Nereye gidiyorsun?” diye. “Kabeye!” demiş karınca. Gülmüş herkes, “Sen bu minicik ayaklarınla nasıl varırsın oraya?” Karınca cevap vermiş, “Varamasam da yolunda ölürüm..”
Belki de buydu sorun; yürümek! Yürürken değişirdi insan, varınca değil. Varılacak bir şey var mıydı gerçekten? İnsan her yolun sonunda kendine varıyor, hep kendine yürüyordu. Kâbe insanı kendisine götüren yolun kendisiydi.”