Babaanne olarak geçen karakterin sürekli bir şeyler anlatılıp konuşulmasını isteyen tiplerden olması kabus gibi üzerimize çöken, sohbetlerde insana kendini yetersiz hissettiren sığ insanlardan biri olması korkunç.
İçerikte diyaloglar ile monologların bir arada ama ziyadesiyle bir arada ve iç içe olması, farklı zaman dilimlerinin tıpkı konuşmalar ile betimleme-normal anlatımın bir arada kullanılması gibi aynı paragrafta karışık olarak verilmesi kitabı inanılmaz karmaşık bir hâle getirmiş.
Yani bir paragrafı okurken kahramanın içinden geçenleri, bir olayı anlatmasını ve geçmiş veya şu anda biriyle olan konuşmasını bir arada görüyoruz.
Kitap okuyor gibi değil de bilmece çözüyormuş gibi hissettirdi. Gereksiz ve zorlama bir anlatım. İyi olmak illa farklı olmak, anlaşılmaz olmak anlamına gelmez bunu özenti yazarlara öğretmemiz gerek.
Karışık ve hareketli olaylar etrafında şekillenen bir kitap olmasına rağmen sıkıcıydı. Satırları atlayarak okuyasım geliyordu çünkü çoğu anlamsız ve öylesine paragraf dolsun diye yazılmış cümlelere benziyordu. Tek güzel ve çekici yanı sonu, yani Nilgün'ün başına gelen olaydı.
Karakterler ise ülkücü Hasan ve arkadaşları, komünist Nilgün ve kitapları, zenginliğe ve Amerika'ya takıntılı Metin, dedesi ve babası gibi tarih çalışmaları ve içkiye adanmış bir hayatı olan Faruk, yaşlı insanları tüm huysuzluğuyla temsil eden Fatma, cüce kahya Recep ve cüceliğininin sebebi.
