Nişimiya, lütfen kaçma!
Kulakları duyan bir delikanlı, İşida Şooya.
Kulakları duymayan bir genç kız, Nişimiya Şooko.
Tanışmalarından beş yıl sonra, Şooya, ölmeden son kez Nişimiya ile görüşmesi gerektiğine karar veriyor. İkilinin sesleri ilk kez birbirlerine ulaşıyor.
Ve böylece perde yeniden açılıyor...
İlk cildi okuduktan sonra hikayeden keyif aldım ama bitirmek için nasıl altı kitaba daha ihtiyaç olduğunu tam olarak anlayamadım. Her şey bir veya iki kitapta daha sona erecekmiş gibi görünüyordu. Şimdi ikinci kitabı okuduğuma göre, bu yazarın harika karakterler yaratmayı ve anlatının kapsamını sürekli olarak genişletmeyi ve derinleştirmeyi bilen bir yazar olduğunu görüyorum. Hikaye artık suçluluk ve affetmenin güçlü bir tasviri haline geldi. Gerçekten inanılmaz.
İkinci kitap birincinin kaldığı yerden devam ediyor ve Shoya ve Shoko'ya ek olarak, Shoko'nun küçük kız kardeşini (veya erkek arkadaşını!) tanıyarak önceki olayların bazılarını onun gözünden tekrar gözden geçiriyoruz. Anneler hala hikayenin içinde ve dizinin bir noktasında perspektifin onların deneyimlerine kayacağını varsayıyorum.
Shoya'nın değiştiğini ve mücadele ettiğini görme biçimimizi seviyorum. Kurtuluşa giden yolu hiç de basit ya da kolay değil ve çok gerçekçi geliyor. Gerçek hayatta asla o kadar iyi tanımayabileceğim türden bir insanın içsel karakterine erişim hakkım olduğunu hissediyorum. Kendinden şüphe ederken neler yaşadığını, yapılacak doğru şeyi bulma arzusunu ve arkadaşlığın ne anlama geldiğine dair artan anlayışını izlemeyi seviyorum.
Manga okumak isteyenlere önerebileceğim güzel bir seri. Kesinlikle şans vermeniz gereken bir eser.
