Merhabaa. Temposu bir an bile düşmeyen, her cümle adeta birbirine tutunup halay çekmeye durmuş gibi ilerleyen bir kitap ile geldim. Başından sonuna halay hissi vermesi bir şekilde okutuyor kitabı ama bir süre sonra sıkılıp bırakıyorsunuz. Ben bitirmek için çok inat ettim. 244 sayfa 15 gün benim şahsi rekorum :) Bu şekilde olmasına sebep olan ise
Aslında bitmesini istemedim.Yazar onca olayı bu kitaba nasıl sığdırmış hayret ettim.Ama çok beğendim.Birçok duyguyu bir arada yaşadım yazarın kalemine sağlık.
Ah ulan Dirmit kız... O ananın torpah başına emi?
Alacüvekli Huvat, köye sürekli alamet alamet icatlarla dönüp köylüyü tekmil şaşırtmaktadır. Bir gün de kendine bir iyilik eder ve (burası şüpheli) Atiye'yle gelir köye. Atiye karısı olur, Nuğber, Halit, Seyit, Dirmit ve Mahmut adında beş de çocukları olur. Sonra bir de köyden şehre göçme hikayesi
Büyülü gerçekçilik akımının güzel bir örneği. Türk toplumuna hem ironik hem de düşsel bir bakış olmuş. Yazarın diğer romanlarını da okumayı istetti bana.
Başladığımda sanki bir korku filmi izliyormuşum gibi hissetim.Korku filmlerinin genelinde büyü vb.şeyler ile uğraşıldığı için.Ah ah Dirmit sen bu annenin batıl inançlarından ne çektin. Her acayip davranışına bir insanın bir şeyler yaptırılır mı. Bu nasıl bir anlayış. Şu an kitabın ortalarındayım biraz korku filmi tadında biraz da mitolojik öğeler içeriyor.Okurken onu hissettim. Eskiden ne kadar batıl davranış var mış. Gerçi devam ettirenler var. Atiye'nin inanışları ve kuruntuları yüzünden oğlu,kızı, eşi ve çevresinde kim varsa etkisi altında nasıl bir kadınsa? Kitabın arka kapağında yazarın kendi ağızından bir yazı var.Orda kendisin çocukluğunun böyle ortamda geçtiği yazıyor. Yani bu ortamda onların içinde kaybolmak yerine onları yazmak büyük bir iş.Ama nedense ben sıkılarak okuyorum.Biraz benzettim kendimi yazara ama sonra çok bağdaşıklık olmayınca bir an önce bitseydi isteğim olmuyor değil.
Kitabı daha önce okumaya çalıştım yapamadım. On sayfa okuyup bırakmıştım. Sebebi sanırım Marquez'in üzerimdeki büyü gerçekçilik etkisi. Anadolu versiyonu diyelim Sevgili Arsız Ölüm'e. Neyse bu yıl başlayıp bitirdim nihayetinde. Eğlendim diyebilirim, tabi ilk bölümde. İkinci bölümün ilk sayfaları da beni yormadı fakat nedense aynı kişiler defalarca ön plana getirilip olay anlatıldıktan sonra tekrar arka plana çekilmesi. Bu sürekli devam edince okurun sıkılma ihtimali doğuyor. Dilini beğendim. Kitap daha kısa olsaydı ya da kuşakları anlatsaydı farklı olabilirdi. Sevgili Arsız Ölüm okumak çocukluğumuzun masallarına gitmek ve küçük efsaneleri dinlemek için ideal bir eser.
Çok kararsız kaldım bu kitap için. Aslında bu anlatı tarzını sezdiğimde daha fazla beğeneceğimi düşündüm. Ama yerel ağız benim istediğim tarzda değildi, o yüzden sıktı biraz. Sayfa sayısı daha fazla olsaydı okuyabilir miydim bilmiyorum. Bu şekilde tam zamanında bitmiş oldu.
Sevgili Arsız Ölüm büyülü gerçekçilik akımının önemli romanlarından birisidir. Büyülü gerçekçilik deyince bu işin üstadı Márquez akla gelir ve Marquez’in Yüzyıllık Yalnızlık’ı ile pek çok ortak nokta dikkat çekmektedir. Anne ve baba karakterleri her iki romanda da birbirilerine çok benzerlikler. Bunun gibi pek çok ortak özellik sayılabilir. Ben biraz da farklılıklarına değinmek istiyorum. Latife Tekin Marquez’e göre karakter yansıtmada başarısız kalmıştır. Özellikle çocukların (dirmit hariç tabi) çok eksik yansıtıldığı kanaatindeyim. Özellikle Yüzyıllık Yalnızlık’la kıyasladığımızda. Bunların dışında Türk destanları, halk hikayeleri ve inanışların dini motiflerin hurafelerin romanda sıkça yer almasıyla oldukça başarılı bir romandır. En çok beğendiğim şey ise romanın adı oldu. Adeta bir şiir ismi gibi. Yazarın ad seçme konusundaki başarısını taktir etmek lazım..
Otobiyografik bir roman olduğu bilindiği için yazarın hayatından yola çıkarak kitapta geçen köyün Kayseri'nin Karacafenk Köyü, şehrin ise İstanbul olduğu tahmin edilen Latife Tekin'in ilk romanıdır.
Latife Tekin bir röportajında: "Eğer bir kitap beni çarşı pazar dolaştıracaksa kitabı kapatırım, kendim giderim çarşı pazara. Eğer Kaf Dağı'nın
