Samimi olmak gerekirse şimdiye kadar okuduğum en ilginç kitaptı. Son sayfasına kadar büyük merakla okudum diyebilirim. Fakat arada kendime "Sürekli aynı şeyler mi oluyor ya!" diye de sormadım değil.
Bir ailenin değişimi ve aslında değişirken sadece kendilerini değil de bütün aileyi değiştiren karakterler başımı döndürdü. Bir yerden sonra ben de onlarla birlikte değişmeye çalıştım sanki.
Toplumumuzda kadına ve erkeğe biçilen "görevlerin" ne denli ağır ve aslında anlamsız olduğunu da ortaya koymuş sevgili Latife Tekin bu kitabında. Hiçbiri kendi görevini kaldıramayan aile fertlerini de sermiş önümüze.
Hepimizin belki de bütün hayatı boyunca yaşadığı kimlik bunalımı konusu da gayet başarılı bir şekilde işlenmiş. Var olmaya çalışırken bir sıfata, bir Tanrı'ya, bir inanca ne kadar ihtiyacımız olduğunu ve ölürken bile kaybetmediğimiz bir hırsımız olduğunu tekrar hatırlatıyor bizlere.
Kitapta Dirmit'in çocukluğundan genç kızlığına kadar ailesinden ve toplumdan gördüğü baskıyı takip ediyoruz. Severek başladığı her şeyden ağlayarak vazgeçme hikayesine tanık oluyoruz bir yandan da.
Böyle bir ailede büyümedim, büyümüyorum neyse ki ama kendimi Dirmit'in yerine koyduğum çok oldu okurken. Şiir yazmak istediğinde aferin kız dedim, dayak yiyip evden kaçtığında sakın dönme eve dedim, annesinden babasından ve kardeşlerinden sevgi beklediğinde ve tam tersini aldığında onunla beraber ben de bela okudum.
Sevdim ben bu kitabı dostlar. Okuyunuz tavsiyemdir. :)
