Kitabı çocuğum olarak ilan ediyorum... Birlikte yaşadığımız ve adını aile koyduğumuz, çıkmazlarında boğuştuğumuz, tüm varlığımızın eritildiği bir toplum mezbelesi olarak aile... Sevgili Arsız Ölüm;her birimizin yaşamından çıkmış bir şahit. Anneden babaya, babadan kardeşe, kardeşten arkadaşa sıçrayan lekeli bir topluluk... Algılarımız mı bizi günahkar eder? Günahkarlıktan mı algılarımız bozulur? Bilemedim. Bilmiyorum ve bilemeyeceğim. Herkesin elinde bir tutam cehalet, elle tutulmaz, gözle görülmez. İlmek ilmek örülür boyunlarımıza, yaşamlarımıza. İplerin ucunu kaçırdık ve birbirimizin boynuna doladık. Terazinin kefeleri dengesiz.!cinsiyet eşitsizliği altında kalanlara doğru adımlarken camdan kafesinde çıplak, öteki, çaresiz, bedbaht birçok seyirci ...Duvarlarımız, kötülük kehaneti için çetere tutan cansız şahit, ailelerimiz birer yabancı, şehirler tezgahını kurmuş yalancı işportacı...Çaresiz erkekleri kaypaklaştıran, çaresiz kadınları hoyratlaştıran dünya. Cinsellik salgını ürediği halde, vicdan salgısını üretemiyor.. Bu, korkunç bir dünya... Azrail ikide bir Atiye'yi değil insanlığın ağrısını yokluyor.. Dirmit şiirlerini deliliğinden değil, deliler yüzünden yazıyor...Ve bu dünya bize kendinden başka seçenek sunmadığı için iyiyi arar kötüyle irkiliriz..bu kitap benim çocuğum..
