Yüreğinde Allah yokken seni taşımak ne zormuş. Dünyanın en güzel kızının, bu kadar çirkin olacağını bilemezdim. Duygularımı gözyaşlarım ıslatırken, hep bir şey istemiştim, tek bir şey istemiştim senden. Bir kez “Allah” demedin, diyemedin. Gidişinin ardında, tek, sessizliğin kaldı ortada. Sana baktığım gözlerle, bakamadım başka gözlere. “Rabb’im istemişse bakmam.” dedim.
Şu an bir tepede yapayalnızım. Sakallarım, saçlarıma karıştı. Sensizlik, amacım; hasretin, günüm oldu. “Allah” diyorum, diyemediğin kadar. “Allah, Allah!”
“Allah” dedikçe bana gelmiştin. Allah’la geldiğini bilmemiştin.
Cansu, duyuyor musun? Sana söyleyeceğim en güzel sözdü, “Allah” demek. Biliyorum, O’na gittin. Geride yalnız bir dünya, dünyada kimsesiz bir adam bırakarak...
Kazlarım ve küçük bir kedim var. Dereden su getiriyor, çayımı iki kişilik demliyorum. Hep iki kişilik yaşıyorum bu tepe başında. Bir ben bir de sensizlik, masada oturuyor. Ellerim, iki kişilik nasır bağladı. Yorgunluğum iki kişilik. Seccademe başımı koyduğumda, “buyur kulum” dediğinde Yaradan’ım, “Allah” diyorum. “Allah” dedikçe, aklıma hep sen geliyorsun.
Vicdansızlık ettin mi bilmem ama sen, bu dünyada, yaşanmamış bir aşkın en güzel hikâyesini bıraktın.
“Doğru bir aşksa yaşadığın, yolun Allah’a çıkar.”
