"Bir insana kendi kendime yetemediğim için bağlıysam, o kişi ancak bir can simidi olabilir, aradaki bağın sevgiyle hiçbir ilgisi yoktur. Mantığa aykırı görünse de yalnız kalabilme becerisi, sevme becerisinin koşuludur."
-
Kendine inanmak söz verebilmek için gerekli bir koşuldur;bu yüzden Nietzsche’nin de dediği gibi insan, söz verme yetisi olan kişi olarak tanımlanabilir; inanç insanın varolma koşullarından biridir.
Sevgiyle ilişkisi bakımından bu, insanın kendi sevgisine inanması, kendi sevgisinin başkalarında sevgi yaratabilmesi, güvenilir bir sevgi olması demektir.
Bize çiçekleri sevdiğini söyleyen bir kadının, çiçekleri sulamayı ihmal ettiğini görürsek, onun çiçek 'sevgisi'ne inanmayız. Sevgi, sevdiğimiz şeyin büyümesi ve yaşaması için gösterdiğimiz 'etken ilgi'dir.