Şair hayatı boyunca ıstıraplı ve sefil bir ömür sürmüştür. Rivayete göre, ölümünden iki gün evvel açlığını dindirecek bir parça ekmek bulamadığı içim üzüm yaprağını meşe külüne bandırıp yemiş ardından da: "Ey nefis! Şimdiye dek ballar börekler yedin, adam olmadın! Şimdi şu küllemeyi ye de, belki adam olursun!" demiştir.