Beni hemen apar topar cemseye, askerlerin oturdukları koltukların altına uzatmı?lardı. Bütün askerler ayaklarını sırtımın üzerine koyarak oturdular. Cemseler merkeze doğru harekete geçti. O zaman korkmaya ba?ladım. Beni uzaklara götürüp öldürecekler ve kimse benim cesedime ula?amayacak diye kendi kendime endi?eleniyordum. Ailem benim cansız bedenimin nerde olduğunu bile bilemeyecek. Yıllarca beni gözü ya?lı bir halde bekliyeceklerdi. Cemse ta?lı topraklı yollardan ilerlerken tangır tungur sesler çıkarıyor, bir yandan da müthi? derecede sarsılıyorduk. Aklımdan ablamın arkasına dönerek döktüğü gözya?larını hafızamdan atamıyordum ve lanetli mezardaki lanetli kızı. Rıza?nın ölümü ve okulum aklıma geliyor, her?ey bir film ?eridi gibi gözlerimin önünden son kez geçiyordu. Evimizin yanarak kül olduğunu, ailemin evsiz barksız bir halde sokakta kalmaları, benim bu ölüm yolculuğumda bile canımı acıtıyordu. Yüzüstü bir ?ekilde bırakılmı? olduğum yerde askerlerin üzerime koydukları ayaklarının ağırlığının altında eziliyor ve acıdan, onca ya?adıklarımdan dolayı ağlıyordum sessizce. Bir daha ben köye dönüp tek ba?ıma gezemiyeceğim, bir daha dünyanın güzelliklerini göremiyeceğim, beni kur?unlara dizip parçalayacaklardı. Bütün bunları dü?ünürken bir mucizeyi bekliyordum, gelecek miydi bilmiyordum.
(Tanıtım Bülteninden)
