Ben genelde kitap okurken, içerikte bana sunulan olaylardan yola çıkarak kişilerin yüzlerinin, hareketlerinin veya mekanların kafamda canlanması çok hoşuma gidiyor. Haliyle herşey bana aitmiş gibi oluyor buda kitapları daha güzel okumamı sağlıyor. Sharlock Holmes filmini izledikten sonra sıradışı bir senaryoyu izlediğim için çok mutlu olmuştum. İşin açık tarafı bu kafamda oluşturduğum senaryo yerine filmdeki senaryo ile hayal etmek zorunda kaldım. Yani tamamen filmdeki mekanlari, kişileri ve kişilerin giyinişleri aklıma geldikçe okumayı sürdürdüm. Kitabın acele bir girişle başlayıp tuhaf bir cinayet senaryosu ile bittiğini zannedip aniden ikinci bir başlıkla devam etmesi benim "Ne alaka" diyebileceğim bir şekilde devam ediyor. Ki gerçekten de alakasız devam ediyor ve pattt son iki sayfada herşeyi anlıyorsun. "Iyy ne saçma bir kitap okuyorum, ne alaka, çok sıradan derken" çok komik ama duygularımla oynanmış gibi hissettim. Sanki kitap beni kandırdı ve sanki bende kitaba inat son iki sayfaya göre "Güzeldi aslında" dememek için nispet edercesine kızdım. Güzeldi demek içimden gelmiyor çünkü o kadar sıkıp son dakika golü gibi doksana takmasını nedense sevmedim. Ama inceden de guzeldi demek istemiyorda değilim:) Konu gerçekten karmaşık ama zekice planlanmış bir olayın cesurca açığa çıkması ile son buluyor. Velhasıl okumak isteyene "Aman! Sakın okuma" demek istemiyorum. Ama o kandırılmış hissini hissedeceksiniz. İyi okumalar
