Şairlerin yaptıklarının mahiyeti üzerine düşünmekten uzak durdukları günler geçiriyoruz. Hemen her edebiyat, sanat, düşünce dergisi çevresinde bir 'aksiyon' söz konusu gerçi ama ontolojisini yitirmiş olan her şey gibi bu faaliyetler de delalet etmesi gereken hususlara teğet geçebiliyor ancak. Bir koşuşturmadır, yazıp çizmedir gidiyor... Bu dediklerim yaşadığımız günlerin neredeyse ruhu haline geldi.Böyle günlerde geçmiş zamanların ruhunu çağırmanın önemi daha bir artıyor. Uzak geçmişin bu bapta faydası büyükse de yakın geçmişin çağrılan ruhu, kısa zamanda nereden nereye gelindiğinin en somut bir göstergesi olacaktır sanırım.
'Şiiri Konuştular'ı bu endişelerin mayaladığını ifade etmek istiyorum. Benim de içinde bulunduğum kuşağa, bizlerden evvelkileri değil de onlarında öncesinde bulunanları, insan sesinin yazıdan daha başka bir hâlde yankılandığı konuşma dilinde hatırlatmak istedim. Kendimi 1990'lı yıllarda şiire başlayanlardan sayarsam, 1980 ve 1970'li yılları değil de onların öncesinde yer alanları ve onlardanda önde saf tutanları kastediyorum. Bu durumda, benim kuşağım, şuan hayatta olan seslerin yanında, adları sıkça anılmaktan, çoğu kimse için bulanıklaşmış ustaları da kendi sesleriyle bir arada duymuş olacaklar.
