Gelmiş geçmiş en iyi roman değil belki ama gelmiş en underrated romanlardan biri olabilir. Keza yazarı da öyle. Cevdet Kudret hem edebiyat tarihçisi hem edebiyatçı özelliğiyle Zweig'ı andırıyor, tabi onun kadar edebiyat yapamadı çünkü hayat şartları ona derlemeler, incelemeler, ders kitapları yazmaktan biraz olsun uzaklaşıp ilhamının peşinde koşmaya vakit bırakmıyordu.
Roman teknik açıdan o kadar basit ki bana on yedi on sekiz yaşlarındayken on sayfa yazıp bıraktığım roman girişimlerimi andırdı. Kısa cümleler, kısa diyaloglar, kısa yargılar, sürekli sıralanan olaylar, adı geçen kişiyi, o sırada anlatılan konuyu bir kenara koyarak, çocukluğuna dek tanıtma, her şeyi ama her şeyi bilen tanrısal bir anlatım. Klasik bir biyografik nitelikli ilk roman. Bana çocukken okuduğum hikayeleri de andırdı bir parça. Başta Ömer Seyfettin hikayeleri ve de yazarlarını hatırlamadığım ama kurtuluş savaşını anlatan kimi hikayelerdeki o yoğun fakirlik, sefalet, yozlaşma. Sanki daha önce okumuşum gibi. Fakat romanın başından sonuna dek sinmiş olan sınıfsal bakış pek öyle hatırladığım cinsten değildi, eşsizdi. Sennur Sezer'in de kitabın sunumunu belki bu sebepten yaptığını tahmin ediyorum. Ömer Seyfettinlerde filan milliyetçilikle bezeli, biraz da sezgisel olan ve dolayısıyla adı koyulamayan sınıf kini bu romanda baş kahraman halinde. Mütareke dönemi ezilen ulusal gurur, savaş zenginleri, çocukların acımasız dünyası ve diğerleri de yan unsurlar olarak esas kahramanı parlatıyor.
