İnsan;hangi yılda,hangi ırkta,hangi mertebede ve hangi coğrafyada olursa olsun aynı duygusal yaradılış bütünlüğünde ve aynı beşeri içtihatlara haiz olarak nefes almakta,yaşamakta. . .
Tolstoy yıkıcı bir savaşın korkunç yüzü ile birlikte akmakta olan hayata,doğmakta olan güneşe ,ışıldayan denize abes teşkil eden yanlarını da çok güzel betimlemiş.
Yüzlerce parçalanmış cesede ve ölüm korkusuna yer verirken cesurluğun ve cesaretin perde arkasını aralayıp göstermiş bizlere. İki hristiyan halkın umumun menfaati uğruna nasıl büyük bir yıkıma yol açtıklarını gördüklerini; fakat bir türlü buna son verip kucaklaşamadıklarını ve aynı mücadele döngüsüne döndüklerini dile getiriyor.
Dile getirdiği açık savaş sahnelerinin aslında insanlığa söylenip söylenmemesi hususunda da kararsız olduğunu şu kelimeler ile döküyor önümüze: ''Çünkü bunlar sadece zarar verirler;şarabı bozmaması için nasıl fıçının dibindeki tortu karıştırılmazsa bunlara da dokunulmamalıdır''
İnsan muhayyilesinin genişliği ve savaş esnasında da içsel bir aktör olarak daima işlemeye,akmaya ve yaşamaya içimizde nasıl devam edegeldiğini çok iyi bir şekilde resmediyor yazar.
Keyifli okumalar dilerim !
