Sen yokken dilimde hep inşirah. Dikine bir can sıkıntısı yaşamak, sen yokken..Tutunuyorsam sana tutunuyorum. Düşüyorsam sana düşüyorum. Bürümcükten bir ip bağlıyor beni dünyaya. Dünya kelimesini her duyduğumda yüzümü buruşturuyorum. Dünya ne ayıp şey... Dünya ne kirli..."
Sana'bu mektubu sana yazıyorum' deyip duruyorum. Oysa ben bütün mektuplarımı sadece kendime yazıyorum. Zarfı da mazrufu da benim,bu bitmek bilmeyen bezginlik öyküsünün.
Selam ederim