Esselam! uzun bir aradan sonra kitap inceleyeceğim. yazalım bakalım, neler çıkacak ortaya. :)
Öncelikle, İsmail Abimizin dili çok samimi. O kadar etkilendim ki.. Kitabı okurken, ‘Aaaa harbiden ben de karşılaştım böyle insanlarla. Ben de yaşadım bu tip olayı’ dedirtti bana. Kâh ağlattı, kâh sevindirdi. Bazen hepsini harmanlayıp okuyucuya sundu. Kitabın içindeki kahramanlar için mi diyeyim bilemedim ama bizden, içimizden ya da ‘sokaktan’ diyeyim. Gündelik hayatımızda yaşadığımız olayları anlattı, anlattı ama o samimi dili, o gündelik olaya tekdüze baktırtmadı bana. Biraz toparlayacak olursak
, kitabın arkasında şu yazıyor:
‘Bir türlü bitmeyen öğrenciliğin, ekmek peşinde koşup da yetişememenin ve günün birinde birine âşık olmanın acemiliği... Kendi çocukluğunun bile acemisi olan bir çocuğunun kırgınlığı da cabası. Burada bu var’ yazıyor.
Beni dinlendiren kitaplar arasında yerini aldı bile..
