İlk kez okudum Attila İlhan'ı.Oğuz Atay'ın tutunamayanları çok benzeşiyor.Sıra dışı bir hikaye. Esas oğlan Hasan'ın sıkıntılı ruh hali üzerine oturtulmuş, sokakta ki adam,ihtiras ve zevklerin yanısıra aşk temasına da dokunan bir öykü.Çok fazla monolog ve okuru sıkıntıya düşüreb gel-gitler psikolojik roman özelliğiniön plata itiyor.Öyle ki Hasan'ın artık deliliğe varan saçma sapanlığı ve Hasanla ilgili satırların süreklü kendini tekrarlaması bir noktada kitabı fırlatıp atmak hissine sürüklüyor insanı.Sabrederek (hem kitaba hem Hasan'a) okumak zorunda kalıyorsunuz yani.Ama final de sabrınızın karşılığını alıyorsunuz.Ayrıca mesajların okura dokunuşları çok güzel ve yumuşak.Ama mesajların içeriği göreceli.Okunur mu evet okunur.Attila İlhan bu yani.
Son olarak bir cümleyle bu kitabı ifade etmemi istersiniz:
"Neyi istemediklerini bilen, neyi istemediklerini bir türlü kestiremeyenlerin" kitabı...
