Solgun Ateş, Vladimir Nabokov’un en bilinen romanı değil ancak başyapıtı olarak gösteriliyor. Ünlü bir şairin uzun bir şiirini kendi hayal dünyasına göre yorumlayan bir delinin (ya da bir kral, ya da bir sahtekâr) notlarından oluşan bir roman. Notların tarih sırasına göre gitmemesi, sıklıkla şiire ve diğer notlara gönderme yapması okumayı oldukça zorlaştırıyor. Ancak sessiz bir ortamda dikkatli bir okumayla oldukça zevkli hale gelen bir kitap, ancak ne yaparsak yapalım zor bir kitap. Zaten tanımında da “karşı roman klasiği” olarak tanımlanmış.
Kitabın en olumsuz yanı bana göre şiir içermesi. 999 satırlık bir şiir ve aslında kitabın konusunu belirliyor. Ancak şiiri başka dillere çevirdiğinizde kaybettiği şekilsel güzellik bu şiirde de geçerli. Orijinalini okuduğunuzda aslında şiirin de güzel olduğunu görüyorsunuz. Zaten yazarın aynı zamanda şair olması bu noktada önemli.
Yazarın, Lolita’dan sonra okuduğum ikinci kitabı. İki kitap arasında büyük tarz farklılığı var ve yazar ikisinde de oldukça başarılı. Bu durum, diğer romanlarını okumak için okuyucuyu da motive ediyor. Bence oldukça başarılı ve zaten 20. yüzyılın en iyi romanları arasında kabul ediliyor. Ancak önemli bir eser olmasına rağmen, az okunması kolay bir roman olmamasından kaynaklanıyor.
