"Halife sofada oturmuş, yüksek sesle Kur'an okuyordu. O gece kandildi. Kapının aralığından akıyordum. Kâtibe Hanım; 'İlk defa olarak kandil gecesi sarayda Mevlid-i Nebevi okunmadı.' dedi. Gözümün önünde bir devir kapanıyordu. Kur'an okunması sona ermişti. Halife ayağa kalktı. Müze müdürü Halil Bey'in portresini henüz bitirmişti, sehpada duruyordu. Gitti imzaladı. Hazinedar Usta, Halife'ye beni göstererek: 'Hanımefendi kederinize iştirak ediyor.' dedi. Halife, Büyük Millet Meclisi'nde hilafetin ilgası hakkında konuşmuş olan amcam Hamdullah Suphi (Tanrıöver) Bey'e benim vasıtamla şu haberi gönderdi: 'Hamdullah Bey'e söyleyin, meramına erdi. Osmanlı hanedanı bu memleketten çekiliyor...'"
Abdülmecid Efendi... Tarihte, varlık günlerinde tevazu, yokluk günlerinde izzet elbisesini giymenin nasip olduğu pek az kimseden birisi... Son halife... Halkla yakın temas kuran, hanedana has kuralların bu yakınlığı bozmasına müsâde etmeyen "demokrat bir prens"... Dindar, gelenekle barışık ama aynı zamanda Batı'ya da açık bir insan... Doğu-Batı, Gelenek-Modernite ikilemleri karşısında kompleks taşımayan bir Türk münevveri… Gittiği her yerde sıkı takip altında yaşayan bir sürgün... Vatan hasretiyle yanan, bu topraklara gömülmeyi vasiyet eden bir vatan sevdalısı... Vasiyetini yıllarca yerine getirmeyenlere nazire yaparcasına, Hz. Peygamber'e komşu olacak kadar da talihli bir kul...
