Son Yıldız Sönene Kadar
T. Y. MazerSözler ve Alıntılar
''Şeftalili buzlu çay.''
Uzattığı içeceği görünce şaşırdım. ''Nereden biliyorsun?'' diye sordum. Manno'nun yanında buzlu çay içtiğimi hatırlamıyordum.
''Normalde yemek yerken yanına bir şey içmeden duramıyorsun ama yemekhanede buzlu çay olmadığı için yemeği kuru kuru yiyip, derse giderken ya da ders arası mutlaka buzlu çay alıyorsun. Her ne kadar seni bana tanıtan Roma'nın fahiş fiyatlı kolası olsa da ilk tercihin hiçbir zaman kola değil.''
''Manno, doğru söyle; İtalyan istihbaratı için filan çalışmıyorsun, değil mi?
Güldü. ''Hayır kişiye özel çalışıyorum. Sana özel.''
''Ti amero fino a quando l'ultima stella del mondo non esca.'' (Seni evrendeki son yıldız sönene kadar seveceğim.)
Bu, sanki büyülü bir yemindi. Sanki bizi birbirimize bağlayan tüm hayali zincirler artık gerçekti. Sanki sonsuzluk bizi kabul etmiş, engin gökyüzünün şahitliği altında aşkımızı ilan etmişti.
Manno dudaklarımız arasındaki mesafeyi kapattı.
Ardından yıldızlar alev aldı.
''Bir gün hayatlarımız tamamen birleşecek. O zaman senden ibaret olacağım.''
Parmağım usulca onunkine değdiğinde ruhumda yeşeren çiçekleri kim tanımlayabilirdi? Peki bakışları benimkini bulduğunda hayatın birkaç saniye durmasına ne demeliydi? Onun varlığını hissettiğim ortamda havanın daha da hafifleşmesi, beni bulutların üzerine taşıyabilmesi nasıl mümkün olabilirdi?
Aşk, cevabı bulunması gereken en önemli soru değil de neydi?
''Manno, kalbimin diğer yarısı... Kalbinde var olmam için en ufak bir umut olduğu sürece ben buradayım. Dünya döndüğü ve ben nefes aldığım sürece sen kalbimin sahibi olacaksın...''