yok bir şey, yani bir ölüm sonrası bu, bitecek gibi değil
yıllardır sezilen bir çocuk ağlamasında
anısız, başıboş, dağılgan bir tabanca sesinde belki
belki de bir orman mı bu, tanımsız çiçekler açan orada
ve sanki tuhaftır da sayısız kuşları beklettiği
diyelim bir süre kendini dinlemek, diyelim bir süre boşluk
yani upuzun kumlar, kumlarda ayak izleri,bir başka deyimle yorgunluk
ya da bir atın çalınma hikayesi; gün günden büyüyen odalarda
bir çadır, bir gül, bir panayır bayrağı, bir adam
dargın bir adam; iğneler, pullar, ve kadınlar biriktiren kafasında
sonra lavanta kokuları, sonra eskimiş ayva lekeleri - sonra
içimde bir çayır sevinci, olmayan kuşlarıyla bir çayır
belirsiz, uzak, daha söylenmemiş bir şarkı tutarında
belki de bir azizin bir tavşana ustaca gülmesi, iyi
belki de bir org, bir çalar saat, ya da bir çocuğun
şaşırmış, durgun, ve tuhaftır ölüvermesi
sonra bir süre kendini dinlemek, gene bir boşluk
ya da bir başka deyimle “hiçbir şey olamayan” a yolculuk.
derken o; bir kül yığını, kuş pislikleri, cami avluları sonra
bir ağaç erik ağacı, bir kadın az uyanık korkulu
bahçeler, birazdan sabah kahvaltıları, elbette havuzlar
havuzlar mı diyorum, bir kız çocuğu her zaman olurdu
olurdu gök ayaklı bir gök, kedi ayaklı bir kedi
bir kedi - bunu anlıyorum- yok edilmez bir zaman parçası gibi
bir kitap; bir nehir balığı işte, ve sebepsiz aslan avları