"Sonuncu" diye bir şey yok, her şey birbirinin tekrarıdır aslında. "Yeni" yeni olmamıştır, biçim değiştirmiş, üslup değiştirmiştir olsa olsa. Düşünce insan ilk yaratıldığından beri vardır, bulanı yoktur, dile getireni vardır. Dile gelmişliği de farklı zihinlerde farklı üslüplarda olmuştur, o kadar. Bu yüzden değil midir ki, ilk kez okuduğumuz ya da duyduğumuz bir ifade ilk başta çarpıcı gelir de sonradan "Bunu ben de söyleyebilirdim." dedirtir. Düşünceler, akımlar, modalar tekrar tekrar yinelenip durur. İnsanoğlu yeni bir şey keşfedemez bu kainatta, yalnızca olanı bulur.
Selami Harici de yazılmayanı yazmak, söylenmemişi söylemek için ömrünün yarım asırlık bir süresini, yirmi dört bin yedi yüz on dört sayfalık olağandışı bir kitabı yazmaya adamış. Bu sürenin çok büyük bir kısmını da yazdıklarını yırtmaya ayırmış. Neden mi, çünkü hiç yazılmamış bir şey olmadığını görmüş, en sonra ne mi yapmış? Varın siz de okuyup görün.
Farklı bir kitaptı " Sonuncu ". Anlatımıyla, kurgusuyla farklı. Ironik anlatımıyla düşündürücü. Edebi yönü de oldukça güçlü. Son bölümünü üç saatlik kesintisiz bir okumayla tamamladım ve " İyi ki okumuşum." dedim.
