Bireysellik kendini beğenmişlikten ortaya çıkar;öyle ya izleyiciye gereksinim duyarız,izlemeye.Kendini beğenmiş kişi yalnızca kendisiyle değil kendi dışındaki başka insanlarla da ilgilenir,baktığını gören keskin bir insan doğası gözlemcisidir.Kötülük herkeste aynı olduğu içindir ki (''mutsuzluk işbirliğini sever'')gözümü dikip baktığım kişi de dönüp bana bakar;yani oda benden kendisine bakmamı,kendisini izlememi istiyordur.Benim meraklılığım onun utançsızlığıdır.