Bir film şeridi geçiyor gözlerimin önünden.
Ve ben en asil yalnızlığımla elimde kahvem,
İçimde gönül rahatlığı,
Seyre daldım hesabı kesilmiş bütün yılları.
Eşkâli belli bütün suçluları,
Asi çığlıklarım boğuyor şimdi.
Kırık bir kalemin ucundan damlayan,
Yarım yamalak cümleler asıyorum enselerinden...
Gözlerin,gözlerime değdiği gün esiri oldu bakışlarının.
Ve o günden sonra iflah olmadı hiçbir gece.
Binbir kelime hafızamda dolaşırken,
Seni anlatmaya yetmedi hiçbir cümle…
İçimdeki sevginin ağırlığınca taşıdım seni geceye.
Uykuya doymayan gözlerim sabah olana dek ayrılmadı hayalinden.
Seni yazarken sevgilim sayfalara kalemim isyân ediyor eleminden.
Ve kursağıma çöküyor birden yaram,
yine acımasızca akıp gidiyor ömürden
ah bu zamansız zaman...