"Kırılganlık içimizde yaşar ve insan olma durumumuzun bir parçasıdır" der Borgna. Bu yüzden hayatın içinde var olan ve olağan bir duygu olarak yaşatır kendisini. İnsanı yıkar, acıtır, sarsıntıya uğratır; ama önemli olan insanın kendi içindeki ve diğer kişilerin kırılganlığını tanıması ve eğitmesi gerekliliğidir. Kırılganlık sözcüklerde, çekingenlikte, umutta, yalnızlıkta, ölümde, hastalıkta, mutsuzlukta, korkuda, sevinçte insanın hissedebileceği her duyguda var eder kendisini. Hatta "sevinç duyguların en saf olanıdır" der. Çünkü "sevinçte insanın gerçek halinin, kalbinin gerçek donanımının ortaya çıktığını" Rilke’nin sözleriyle anlatır. Kırılganlıklar duygularla bir var olma biçimidir. Gizemli yollarla belirlenir. Acısı geçer ama yaşanmışlığı her zaman insanın içinde derin izlerini ölesiye kazıyıp bırakır. Kırılganlığın anlamını yorumlayabilmek onu kendimizi ve başkalarındaki duyguların sezilmesini kolaylaştırır. Bu yüzden "acıyı hafifletmek için bazen tek bir tebessüm bile yeter" der, anlaşılmazlığın dışında olmayan, anlaşılırlığının kolaylığını göstererek… Ama bir tebessümden daha kırılgan hiçbir şey de yoktur ve gözyaşlarıyla dolu bir gözde yeniden filizlenen bir imgede yeniden ortaya çıkartır kendisini.
