"Sana bir şiir kitabı getirdim" dedi, ''söz vermiştim, Cahit Sıtkı'nın Otuz Beş Yaş."
"Biliyorum o şiiri. Ama kitabı okumadım."
Kitabı uzattı. Biliyordu bu buluşmaları artık, hep şiirleri okumakta geçecekti. Başta bir şiir buldu: 'Desem ki'... Nedret hafif sesle okudu; "İçimden okuyunca anlıyorum" dedi.Şiir okuması süresince kadını seyretti.Bu şiirler hem bu kadar yakın, hem bu kadar uzak olmamıştı hiç,söylemek istediği nice seyler vardi,olmayanlarıda vardı.
İnsan neydi ki? Tabiatın elinden ne yapsa kopamayan, onu aşamayan, bilgisine, aklına, düşlerine rağmen tabiatın bir parçası olduğunu bilen buna katlanan yaratık.
Nedret; "suç insan olmakta" dedi...