Şair Celal Fedai’nin şiir üzerine kaleme aldığı bu kitapta, dönem ve akım itibarıyla birçok şaire ışık tuttuğunu ve şiirleri hem disiplinler arası hem de medeniyetler arası çapraz okumalara tabi tuttuğunu görüyoruz. Kitabın benim açımdan en mühim yönü bu. Ancak yazarın nesnel davrandığını söyleyemem. Kendi algısını bütün algıların üstüne ve merkezine koyması doğal ancak bilhassa karşı geldiği şairlere sürekli “bun ve bön” şeklinde yakıştırmalar yapması pek hoşlandığım bir tavır değil. Kendi algısına yakın şairlere merhametli, ancak diğerlerine oldukça katı. Derinlik katmak istediği hususları metaforlara boğması bence yöntemi açısından büyük bir olumsuzluk. Bir kitap anlaşılmak üzerine yazılıyorsa anlaşılmalıdır. Bütün bunlara rağmen yer yer keyif aldım. İki günümü ziyan etmiş saymıyorum o yüzden.
Kitabın sonundaki röportajları okumadım. Zaten yeterince yorucu bir kitaptı.
