Yekem romana Osman Özçelik “Sêvdîn Mîrê Kela Rebetê” derket.
Du dilên Sewdetê, du ruhên wê, lê tenê bedeneke wê hebû. Dikarî dil û ruh li herdu hezkiriyan parve bikira… Beden parve nedibû...
Ji romanê:
Piştî sefera me ya yekemîn, dema ez li Şamê bûbûm berpirsiyarê ewlehiyê, diya min li keçekê digeriya ku min pê re bizewicîne. Tu nas nemabûn ku diya min salix nedabûyê. Her nasekî, navê keça begekî, yan mîrekî ji diya min re digotin. Keçên ereb ên çavreş, keçên çavkesk ên nastûrî, keçên çavşîn ên kurd. Dawiya dawîn min keçeke tovrind a kurd a çavşîn tercîh kir. Ew, Şemsê bû. Diya min, Şemsê xwest û em bûn destgirtiyê hev. Di tebaxa 69an de, kekê min Tûranşah, li gel birayên min ên din, Şemsê jî anîn Qahîreyê. Ez bi Şemsê re zewicîm. Şemsê keçeke kurd a pir xweşik bû. Çavên wê yên şîn di bin brûyên kevanî de, rûyê wê yê mîna heyvê dixemilandin. Şemsê, yeke zirav a bejndirêj bû, porê zer ê zêrîn heta navê bi ser pişta xwe ve berdida. Te digot qey seranpê hingiv jê diherike. Ez bi Şemsê re pir bextewar bûm. Di meha pûşpera 70yî de kurê min Evdal Elî hat dinyê.”
Selahaddîn Eyûbî
