İsmet Özel, neyin ne olduğunu bilen, neyin nerelere varacağını kestirebilen bir adam. Modern dediğimiz dünyada dönen dolapları sezen belki de tek Türk şair. Şair, ve dahası var: filozof. Bana kalırsa Özel'i özel yapan şeydir bu. (Çünkü bir metin ya da kelime gördüğümde İsmet Özel'in mi değil mi anlayabiliyorum, hayranlıktan mıdır acaba?) Satırları bileyicidir: insan şuurunu bileyen tarafı, daima kafa açar. (Şuuru bilemek nedir diye sormayın, inanın bunu ben de tam olarak anlatamam.) Şairi methetmeyi bırakayım, kitaba gelelim. Yazma amacı belli: "...Bir boyun eğiş artık bu tahrir vazifeleri: Yazmakla vazifeliyim ve vazifem yazmaktır..." Bu kitabın konusu "şudur" diyemem, ortaya karışık felsefe yazılarına benziyor: yani bir Manifestoya. Manifestonun niyeti de belli: Yaratan ve yaratılan rabıtasını incitmeden yaşamak, yan(ı)lışa düşmeden doğ(u)ruya tutunmak... İsmet Özel, üslup olarak, bir şeyleri açıktan anlatmadan o şeyi okura sezdirebilen bir yazar. Diyor ki İsmet Özel: "...Bütünlüğünü koruyan, ayrışmamış aklın uyarınca sorulan sorular ise soru olmaktan çıkıyor, "dua" haline geliyor. Dua ile teveccüh etmek, Yaratan'la irtibatı koparmamak demektir..." Daha ne desin bu adam? Velhasılkelam, 10/10 veriyorum. Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim.
