Bir şeyler kaybolmuştu. Bu kolayca fark edilebilen bir realiteydi. Fakat evimizin önündeki deniz, bir gecede kaybolmadı. Bir şeyler kaybolmuştu evet... Mühim şeylerdi kaybolan. Bizi bugüne taşıyan vasıtamız kaybolmuştu...
"Kaybolan devemizin üzerinde biz vardık." diyor İsmet Özel. Bu devenin neyi ifade ettiğini tartışmaya dahi gerek yoktur. Asli vasıtamız olan inancımızı temsil ediyordu bu cümledeki "deve"
Hal böyle olunca, tek başına kaybolması beklenemezdi. Zira bizler her zaman onun üzerindeydik. İnancını, yani özünü kaybeden, nasıl mukayyet olabilir ki kendine?
İnancı konuşuyoruz bu defa. Altıncı istasyonumuz, inanç bulvarında. İnanmak bir emeğin ürünüdür. İnsan inanmak için çaba gösterir, uğraşır ve yorulur. Tanımadığımız, bilmediğimiz hangi şeye inanabiliriz ki? Tanımadığımız bir insana inanmayız, aldanırız. Aldanmak ise inanmaktan daha kolaydır. İnanmak bir ömür alabilir. Aldanmak ise bir göz kırpma miktarıncadır.
Bizler inancımızı kaybettik. Ayaklarını feda eden bir insan için, herhangi bir mülk değildir deve. İnancın alternatifi yoktur. Ya yolun sonuna kadar devam edeceğiz, yahut aşağı düşeceğiz. Devemizin dizginlerini çalanlar, Bizleri kendi coğrafyalarına götürüyor. Yani küfrün kucağına..
İsmet Özel'in inanç olarak tabir ettiği şeyin karşılığı imandır. İman zafiyetine düştüğümüz gerçeğini tekellüm ediyor. Sadakat, gönül barajımızdaki bent. Bu barajda biriktirdiğimiz tüm erdemlerin sıhhati, sadakatimizin dirayetine bağlı. Bizlerin sadakat imtihanı; "Men Rabbuke?" sualiyle değil; "Belâ Ya Rabbi!" cevabı ile başladı.
