Akış
Ara
Mesajlar
3
Bildirimler
1
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Tanpınar'ın Mektupları
Zeynep Kerman
"Bizler çocukluğu bedbaht geçtiği için hayatına ve etrafına küskün yaşayan, eşya ile dahi barışamayan bîçarelere benziyoruz. Bu zihnî gerginlikten, inkar ve hiddetten, dargınlıktan nasıl kurtulacağız?”
Önsöz
Prof. Dr. Bedrettin Tuncel’den ağabeyimin okul arkadaşı olan oğlu vasıtasıyla bir randevu talep etmiş, gayemi de belirtmiştim. “Görüşecek bir şeyim yok” cevabını alınca, hayretler içinde kaldım. Bir üniversite talebesine böyle bir cevap veren hocayı çok merak ettim ve âdeta baskın diyebileceğim bir tarzda, bir öğle vakti evine gittim. Kapıyı kendisi açtı, şaşkınlığını atamadan “Görüşmek istemediğiniz öğrenci benim” diyerek içeri girdim. Kapıdan doğru çalışma odası olarak da kullanılan geniş bir salona giriliyordu. Yan kapılardan birinden hanımı içeri girdi. Bedrettin Bey “Bana mektup yazmadı” cümlesini söylediği anda hanımı “Şu çekmecede değiller miydi!“ dedi. Bedrettin Bey çok hiddetlendi ve çıkması gerektiğini söyledi. Bu, benim yardımsever, daima talebeyle meşgul olan, hattâ şahsî dertlerini de halletmeğe çalışan hocalarımdan çok farklı bir hoca tipiydi.
Önsöz
Dr. Tarık Temel beni telefonla aradı, görüşmek istediğini söyledi.
İtiraf ederim, biraz çekinerek gittim, zira sağı solu belli olmayan, ne yapacağı, nasıl davranacağı bilinmeyen bir insandı. Sinirlenince, ben de biraz öyleyimdir. Yine muayenehanesinde buluştuk. Kitabı okumuş. Tanpınar’ın her biri bir mücevher kıymetinde, derin bir kültürün izini taşıyan makalelerinin bir araya getirilişini ve özellikle bölümlendirilme şeklini çok beğendiğini söyleyerek iltifat etti ve önceki tatsız ve sevimsiz konuşmamıza temas ederek “Çok gençsiniz, becerebileceğinizi ummuyordum” dedi. Sonra masasının gözünden mektuplarla birlikte bir tabanca çıkardı. Korkmadım ama şaşırdım. “Bunlarda pek çok insanı rencide edecek dedikodular var, eğer onları olduğu gibi neşredersen seni vururum” dedi. Güldüm ve beni ilgilendiren şeyin dedikodu değil edebiyat olduğunu söyledim.
Önsöz
“Bunları saklama, kimsenin eline geçmesini istemem, saklayabileceğin cinsten mektup istersen ayrıca yazarım” cümlesi bana bir vasiyet gibi geldi. Bunların hiçbirini kitaba dahil etmedim. Yine de iki yüz elli sahifelik bir kitap ortaya çıktı. Bu eserin yayınlanmasıyla bazı dostlarının bana ellerindeki mektupları vereceklerini ümit ediyordum, fakat yanılmışım.
Çabalıyorum. Ölü bir kurbağa gibi kalıyorum. Bunaldım.
''...bir kitaptan çıkmış gibiyim.''
Fakat artık hasretten bıktım. Özlüyorum, demeğe utanıyorum.
Biz birbirimizle konuşmağa muhtaç insanlarız.
''...gittin gideli kafamı bir tek düşünce ziyaret etmedi, bir mesele beni çekip kendisine götürmedi.''
Yahya Kemal'in rakı için güzel bir cümlesi vardır: "Geceyi aydınlatır, fakat sabahı yakar!".
İyi ki...
Hayatımız ne kadar dar olursa olsun, kendisine göre emsalsiz lezzetleri var. Teselli vasıtaları var: Kitaplarım ve dostlarım beni manen kâfi derecede tatmin ediyorlar.
Bir bakıma hiç yalnız değilim. Hakikatte ise yalnızlık müthiş. Çünkü yalnızlık içimde.
Goethe benim iki manzumeyi yarım yamalak yazabildiğim bir sene içinde 3-4 eser, hem de bütün Avrupa'yı birden sarsan 3-4 eser yazıyordu. Çalışmak... Yarabbim, bu şifayı bana ne vakit göndereceksin? Çalışabilsem, yapabilsem ve iyi olmasa, ona da razıyım.
Âdeta bana bir teselli hissi veriyor, bir gün öleceğimi düşünmek.
Ben inzivayı seviyorum, yalnızlığı değil.